 |
Του Αρσενίου Παρασκευά
Το αναρωτιόμαστε όλοι μας στις μέρες μας καθώς πληροφορούμαστε
και βιώνουμε γεγονότα ενδεικτικά κατάπτωσης μεγάλης. Πιάσαμε
πάτο ή υπάρχει και άλλος πολύς δρόμος προς τα κάτω; Καθημερινά
βιασμοί, φόνοι, κλοπές, ληστείες, επιθέσεις σε ανυποψίαστους
πολίτες. Έτσι θα αναρωτηθεί κάποιος “οι άρρωστοι σωματικά και
ψυχικά πολίτες αρρωσταίνουν την κοινωνία ή η άρρωστη κοινωνία
αρρωσταίνει τα μέλη της;
Ένα συγκρότημα είναι πάντα πολύ περισσότερο από το άθροισμα
των μερών που το συγκροτούν. Όλα τα δημιουργήματα της Φύσης
και του ανθρώπου το επιβεβαιώνουν και το σώμα μας αποτελεί την
μεγαλύτερη απόδειξη.
Η συγκροτημένη κοινωνία είναι η πολιτεία και αυτή φυσιολογικά
λειτουργεί με Αξίες, με Αρχές και με Νόμους που αφορούν την
ολότητα της.
Μία πολιτεία πραγματική δεν δέχεται διαιρέσεις μέσα της και
ανισότητες. Αναγνωρίζει ρόλους ίσων εντός της πολιτών, το δυναμικό
και η αρετή των οποίων είναι αποφασιστικός παράγων για την
δύναμη και την θέση της πάνω στον πλανήτη μας και μέσα στην
Δημιουργία.
Οι πολίτες συγκροτούν την πολιτεία και η πολιτεία δημιουργεί
πολίτες. Είναι αμφίδρομη η σχέση.
Ο νέος άνθρωπος που γεννιέται και ανατρέφεται εδώ, ο αυριανός
ενεργός πολίτης φτιάχνεται από την πολιτεία. Αυτά που θα
απορροφήσει στα πρώτα χρόνια της ζωής του θα καθορίζουν την
μετέπειτα συμπεριφορά του και την όλη πολιτεία του.
 |
Η κοινωνική μας ζωή φαίνεται να επιδεινώνεται
ραγδαία ή απλά προβάλλεται περισσότερο;
Φαίνεται πως συμβαίνουν και τα δύο. Η γνωστή σε μας ιστορία
βεβαιώνει ότι πάντα υπήρχαν όμοιες συμπεριφορές ατομικές και
συλλογικές. Όμως από την φυσική γνωρίζουμε ότι μια κίνηση
συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση όσο δεν παρεμβάλλεται κάποια
δύναμη για να την αλλάξει.
Το πλανητικό καθεστώς που χειρίζεται εμάς τους ανθρώπους
εφαρμόζει τις ίδιες τακτικές και οι σκοποί του δεν έχουν αλλάξει. Το
περίεργο είναι ότι οι ίδιες τακτικές του αποδίδουν και αυτό δείχνει ότι
εμείς δεν αλλάζουμε, δεν αντιλαμβανόμαστε το δέον γενέσθαι για να
αλλάξουμε την θέση μας.
Συνηθίσαμε να λέμε κάθε πέρυσι και καλύτερα και έτσι φαίνεται να
συμβαίνει.
 |
Ζούμε άρρωστα και αυτό διαμορφώνει
άρρωστους ανθρώπους και κατά συνέπεια
άρρωστη κοινωνία
Όταν λέμε αρρώστια ουσιαστικά υπονοούμε μια ενεργειακή
κατάσταση χαμηλότερη από την αναγκαία για να ενεργούμε
δημιουργικά υπερβαίνοντας τις προκλήσεις από το περιβάλλον μας,
τις απαιτήσεις που αναφύονται κάθε στιγμή. Όταν π.χ. είναι να
ανέβουμε σε ένα ψηλό βουνό αυτό είναι μια πρόκληση που απαιτεί
κατάλληλη σωματική, ψυχική και νοητική κατάσταση για να
κατορθωθεί και αυτό είναι αποτέλεσμα της ενεργειακής μας
κατάστασης.
Η ενέργεια της κάθε ημέρας έχει συνήθως τα όρια της και η ορθή
χρήση της και η αποφυγή κατασπατάλησης είναι αυτό που
εξασφαλίζει το κατορθωτό.
Το άγχος και τα παράγωγά του, ματαίωση, κατάθλιψη, και όλα τα
αρνητικά συναισθήματα είναι από εκείνα που μας στερούν τις
πολύτιμες ενέργειες που θα μας αναδείξουν νικητές στο τέλος της
κάθε ημέρας.
Η στέρηση της κατάλληλης παιδείας, της αφθονίας και της
ασφάλειας, τα μεγάλα όπλα όλων των καθεστώτων είναι αυτά που
μας αποδυναμώνουν τελικά και μας οδηγούν στις «εύκολες» λύσεις.
Ενστερνιστήκαμε το δόγμα της φτώχειας, και φθονούμε αποζητώντας
το δικό μας όφελος γιατί δεν μάθαμε από μικρά παιδιά ότι ο άλλος
είναι ο εαυτός μας και ότι ενωμένοι, ομόνοοι, μπορούμε να
εκτελέσουμε έργα που κανένας μόνος του δεν μπορεί.
Η αποξένωση που αποδεχτήκαμε μας έδωσε την ψευδαίσθηση ότι
χαμένοι μέσα στο ανωνυμία της μεγαλούπολης μπορούμε να
κάνουμε πράγματα που η αιδώς θα μας απέτρεπε να κάνουμε. Έτσι
φτάσαμε να θεωρούμε ότι όλα μας επιτρέπονται καθώς μάθαμε να μη
μας νοιάζει η γνώμη των άλλων γιατί δεν μας ξέρουν.
Η προσωπική ευχαρίστηση έγινε δόγμα που διδάσκεται από τους
σύγχρονους ψυχολόγους.
Αργά ή γρήγορα όμως ο εσωτερικός μας εαυτός μας ειδοποιεί ότι δεν
ήμαστε στον σωστό τόπο και η φωνή του που μάθαμε να
αδιαφορούμε σε αυτήν κάποια στιγμή δεν μπορεί να καταπνιγεί.
Γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας ότι εμείς ήμαστε ουσιαστικά που
ορίζουμε τον βίο μας και όλες οι δικαιολογίες καταπίπτουν κάποια
στιγμή και φτάνουμε στο σημείο να μη θέλουμε να συνεχίσουμε να
ζούμε επιζητώντας έτσι ελπίζοντας σε μια νέα αρχή μια νέα ευκαιρία
όπου θα μπορούσαμε να πράξουμε ορθότερα και να βιώσουμε την
ευδαιμονία μας, αυτό ακριβώς που μας πληροφορεί ότι βαδίζουμε το
σωστό μονοπάτι του σκοπού της ύπαρξης μας.
Το καθεστώς κερδίζει όταν προβάλλει με όλα τα μέσα που διαθέτει
οτιδήποτε θα μας φοβίζει ή θα αμαυρώνει την εικόνα του εαυτού μας
στα δικά μας μάτια. Προβάλλει προς μίμηση συμπεριφορές
απαξιωτικές για τον άνθρωπο, της εύκολης απόλαυσης, του εύκολου
πλουτισμού εις βάρος των “άλλων” και αυτές τις κατοχυρώνει με τους
νόμους που νομοθετεί.
Και αφού οδηγήσει τα θύματα του, εμάς, στο σημείο που θέλει,
γυρίζει και μας λέγει ότι εμείς ευθυνόμαστε για όλα και ότι πρέπει να
ξεχάσουμε την αλήθεια της αφθονίας του πλανήτη μας και να
περιορίσουμε τον βίο μας απαρνούμενοι αυτά που προορίζονται για
μας.
Και οι κρατούντες ισχυρίζονται ότι για να συνεχίσει να υπάρχει η ζωή
στον πλανήτη πρέπει να τρώμε έντομα, να περιορίσουμε τις
μετακινήσεις μας και να υπακούμε σε εκείνους που θα μας λένε τι να
κάνουμε, ζώντας σε περιορισμένους χώρους μια μίζερη ζωή, δούλοι
σε όντα υποδεέστερα ημών των πραγματικών ανθρώπων.
Εμείς ο άνθρωποι ήμαστε φιλότιμοι και εύκολα υιοθετούμε εξ
ολοκλήρου το βάρος ενοχών που εντέχνως μας φορτώνουν οι
κρατούντες.
Η απροθυμία μας να ενηλικιωθούμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες
του βίου μας επέτρεψε σε τιποτένια όντα χωρίς αναστολές να άρχουν
και να αποφασίζουν για μας.
Διαιρώντας μας και πολώνοντας μας σε χιλιάδες αντίπαλα
στρατόπεδα μας κρατούν αδύναμους, άρρωστους και μας ορίζουν.
Μας έμαθαν να λειτουργούμε ως αγέλες που πρόθυμα συνωστίζονται
προς την τροφή και σκορπίζουν μπροστά στην απειλή.
Υπάρχει θεραπεία για την άρρωστη κοινωνία
μας;
Με λίγα λόγια θα την ορίζαμε ως την εξάλειψη όλων των παραγόντων
που απορροφούν μας στερούν τις απαιτούμενες ενέργειες για να
ευημερούμε και να ανελισσόμαστε.
Χρειαζόμαστε πρώτα από όλα να νοιώθουμε ασφαλείς και μετά είναι
ανάγκη να μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε τις δυνάμεις και
δυνατότητες μας και τον σκοπό για τον οποίο θα τις χρησιμοποιούμε.
Εν ολίγοις να γνωρίζουμε το ποιοι ήμαστε και γιατί γεννιόμαστε σε
αυτόν τον πλανήτη.
Να συνειδητοποιήσουμε επί τέλους ότι η δύναμη μας είναι
ανυπέρβλητη όταν ήμαστε όλοι ενωμένοι και ομόνοοι στην πορεία
μας προς τον ίδιο προορισμό που είναι κοινός για όλους.
Όλα τα παιδιά π.χ. σωματικά έχουν έναν κοινό προορισμό, να
μεγαλώσουν και να φτάσει το σώμα τους στην ακμή του και έτσι να
τους επιτρέπει να βιώνουν όλα εκείνα που μόνο ένα σώμα στην ακμή
του επιτρέπει στον κάτοχο του.
Το ίδιο αφορά την ολότητα μας, την νόηση μας την οντότητα μας που
σκοπός μας είναι να γίνουμε όμοιοι και ένα με τον γεννήτορα μας, το
Υπέρτατο Ένα.
Χρειαζόμαστε τόπο και χρόνο που να μας επιτρέπει όλα αυτά και
αυτός είναι η Πολιτεία ημών των Ελλήνων. Μια πολιτεία ανθρώπων,
που θα λειτουργεί όπως το ανθρώπινο σώμα, όπου το πρόβλημα του
κάθε μέλους του, του κάθε κυττάρου είναι πρόβλημα όλου του
οργανισμού, όπου όλα μέσα του έχουν ίση μοίρα και ίσο χειρισμό.
Όπου όλα συνεισφέρουν στο σώμα και όλα μετέχουν στην ευδαιμονία
του, στους σκοπούς του και στις επιδιώξεις του, στην δόξα του και
στον θρίαμβο του.
Μπορούμε να φανταστούμε την πολιτεία μας όπου οι άρχοντες μας
θα μας εκπροσωπούν και δεν θα μας αντιπροσωπεύουν, δηλαδή θα
απόλυτα εκτελεστές των εντολών μας και θα φροντίζουν για το δίκαιο
μας.
Μπορούμε να φανταστούμε την πολιτεία μας όπου ο κάθε
νεοεισερχόμενος στην ζωή θα έχει εξασφαλισμένη την πορεία του
ανεμπόδιστος στο να επιλέξει το πώς θα βιώνει σεβόμενος τον εαυτό
του και τους άλλους εαυτούς του, αυτούς που συνηθίσαμε να λέμε «οι
άλλοι»
Την δική μας πολιτεία που θα νοιώθουμε ασφαλείς και αυτή την
ασφάλεια θα την εξασφαλίζουμε εμείς οι ίδιοι θεωρώντας την πολιτεία
και τα κοινά δική μας, όλο δική μας υπόθεση και όπου η εξασφάλιση
της εργασία μας θα αποτελεί μέριμνα της δική της και η αμοιβή της
εργασίας μας θα καλύπτει με το 50% τις ανάγκες διαβίωσης και το
υπόλοιπο μισό θα προορίζεται για την αγωγή της ψυχής μας κατά τον
χρόνο που θα έχει προβλεφθεί να υπάρχει.
Μπορούμε να εγκαταστήσουμε την πολιτεία μας όπου θα ζούμε σε
χώρους όμορφους σε μικρές πόλεις και οικισμούς κοντά στην φύση,
όπου τα παιδιά μας θα έχουν όλα όσα χρειάζονται για να παίζουν, να
αθλούνται, να μαθαίνουν και να νοιώθουν ικανά και να ετοιμάζονται
για να γίνουν οι αυριανοί ενεργοί πολίτες με αυτοεκτίμηση,
υπερήφανοι που είναι άνθρωποι και πολίτες της πολιτείας τους.
Θέλουμε να μπορούμε να επανορθώσουμε την διατροφή μας που να
μας δίνει ενέργεια και δύναμη για να κατορθώνουμε τους
καθημερινούς μας άθλους ξεπερνώντας τον εαυτό μας κάθε στιγμή
και ζώντας και βιώνοντας την δύναμη, την γνώση, την αλήθεια μας,
και δημιουργώντας την αθάνατη δημιουργία μας, όπως προβλέπεται
από την συγκρότηση της ατομικότητας μας.
Μας χρειάζεται το κοινός δρόμος, η ένωση μας, η Ελλήνων
Συνέλευσις μας στον ίδιο «τόπο» για να αποφασίσουμε ελεύθερα
πως θέλουμε να ζούμε, εάν θέλουμε να ήμαστε ή να μην ήμαστε αυτό
που οι Δημιουργοί γονείς μας αναμένουν από εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου