Η Δύναμη μας και η Αδυναμία μας

 

Η Δύναμη μας  και η Αδυναμία μας

Όταν αναφερόμαστε στην δύναμη ο νους μας πηγαίνει συνήθως στην δύναμη του σώματος μας, στην ισχύ των μυών μας. Είναι ασυνήθιστο να πηγαίνει στην δύναμη της σκέψης και της φαντασίας μας.

Έτσι ανάλογα με τις συνήθειες μας και το περιβάλλον της ανατροφής μας οι εμπειρίες μας ειδικά για την δύναμη μας περιορίζονται στο επίπεδο που αναλογεί σε αυτό.

Η λήθη στην οποία πίπτουμε και υποχωρούμε μπορεί να συντηρεί μια υποβαθμισμένη κατάσταση ύπαρξης μας.

Μόνο η ενθύμηση της προέλευσης μας μπορεί να μας βγάλει από το υποβαθμισμένο επίπεδο που μάθαμε ή διδαχτήκαμε να βιώνουμε.

Τα συστήματα πεποιθήσεων μας είναι η φυλακή που δημιουργούν αρχικά οι άλλοι για εμάς και εμείς αποδεχόμαστε και μάλιστα την ενισχύουμε μέσα στην λήθη μας.

Αυτό είναι ένας κανόνας γενικός που συντηρεί την φτώχεια μας, την μιζέρια μας, το υποφέρειν μας και μας οδηγεί ολοένα και περισσότερο στην εξαθλίωση μας ως όντων.

Η δύναμη και ή αδυναμία εδράζονται στην νόηση μας και φιλοξενούνται στην ουσία που γεμίζει το κρανίο μας την οποία αποκαλούμε μυαλό.

Έχουμε δεχτεί να αγωνιζόμαστε με κανόνες νοητικών νάνων και στον αγώνα αυτόν δεν υπάρχουν προοπτικές νίκης καθώς εκεί αυτοί είναι αήττητοι.

Έτσι συντηρούμε μια κατάσταση αδυναμίας μας καθώς ξεχάσαμε την δύναμη μας, ποια είναι και πώς να την χρησιμοποιούμε.

Ο ευφυής εάν αναμετράται με τον πονηρό, χωρίς να χρησιμοποιεί την ευφυΐα του είναι καταδικασμένος να χάνει και πρέπει να προσαρμόζεται μόνιμα σε δεύτερο ρόλο.

Πόνος είναι ο κόπος και κοπιάζει μόνιμα αυτός που δεν έχει ευφυΐα και η μόνη του ικανότητα είναι η πονηρία,  ο κόπος. Ο ευφυής δημιουργεί και η δημιουργία του οδηγεί στην ευδαιμονία του.

Η Δημιουργία είναι μια Ολότητα. Μέσα στην ολότητα του σώματος μας κάθε μέρος του απολαμβάνει την δύναμη ολόκληρου του σώματος. Έτσι το συκώτι μας μπορεί ακόμη και να μετακινείται στο χώρο και επιπλέον να μετέχει στον οργασμό της δημιουργίας μας.

Δεχόμενοι την διαίρεση και την πόλωση σε αντίπαλα στρατόπεδα (δόγματα, κόμματα, κοινωνικές τάξεις, οικονομικές τάξεις κλπ) και παραμένοντας σε αυτά ήμαστε θύματα της λήθης μας, αφήνοντας τους δυνάστες μας να φαντάζονται ότι δίκαια θεωρούν εαυτούς ως διδασκάλους ανεπίδεκτων μαθήσεως υποδεέστερων όντων επί των οποίων έχουν δικαιώματα ακόμη και ζωής και θανάτου.

Η ενθύμηση της προέλευσης μας, της καταγωγής μας είναι η αρχή για να αποδώσουμε το δίκαιο στον εαυτό μας, ορθώνοντας εκ νέου όλα όσα αφήσαμε να πέσουν χαμηλά, την ίδια την αυτεπίγνωση μας και την βίωση που αξίζει στην ουσία μας, σε αυτό που γεννηθήκαμε για να ήμαστε εάν το αποφασίσουμε με την ελεύθερη βούληση μας, το δώρο που δίνει ο γονιός στον γόνο του.

Παρασκευάς Αρσενίου

Ιατρός, Υποψήφιος Ευρωβουλευτής με την Ελλήνων Συνέλευσις